“Laat iedere ouder in zijn eigen “kracht” geloven!”

Achtergrond informatie

Recent had ik een gesprek met ouders die al een hele lange tijd een erg slechte relatie hebben met elkaar, maar ook als ouders elkaars “taal” totaal niet (meer) spreken. U zult begrijpen dat een zorgplan opstellen, waarin de verdeling van de  zorg voor de minderjarige kinderen (beide kinderen zijn 11 jaar) na de scheiding, in geregeld moet worden, een enorme uitdaging was.

De situatie

Na een aantal heftige gesprekken over de verdeling van de zorg, viel mij op dat vader steeds heel heftig reageerde op activiteiten die moeder met de kinderen wilde ondernemen tijdens een aankomende vakantieperiode en vader toch aan het werk zou zijn. Dit, terwijl, gezien het werk van vader, het wel vaker was voorgekomen dat moeder met de dochters een week op vakantie ging zonder vader.

Wat mij tevens opviel, was het feit, dat dit geen gedrag was dat ik bij vader kon plaatsen. Mijn “radartjes werkte op volle toeren” en ineens schoot mij iets te binnen. Ik vroeg ineens aan vader:” Ben jij soms bang dat de zorgverdeling, zoals je dochters graag wensen (gelijke zorg na gesprek kinderen met onze eigen kindercoach) en waar jij zo blij mee bent, misschien toch niet doorgaat als moeder leuke activiteiten gaat ondernemen tijdens de aankomende vakantie met jullie dochters? Vader keek mij aan en zei dat hij hier inderdaad bang voor was, zeker gezien het feit dat moeder veel meer bij de kinderen was dan hijzelf.

Er viel even een stilte, die passend was bij dat moment. Het enige dat ik op dat moment dacht was “hoe kan het toch zijn dan ouders soms nog steeds niet beseffen hoe ontzettend belangrijk hun eigen rol is in de opvoeding van hun kinderen,soms en nog meer het gevoel hebben, dat ze er misschien wel niet zo toe doen voor de kinderen?”!

Moeder keek mij vervolgens aan en zei:” Ik maak mij inderdaad zorgen om de kinderen, omdat ik geen idee heb hoe vader denkt de zorg voor de kinderen op te nemen door de week. Hij was er bijna nooit overdag.

De reactie van moeder vond ik best begrijpelijk en natuurlijk moest er goed gekeken worden wat de mogelijkheden waren om goede opvang te garanderen in de week dat vader de zorg voor de kinderen had. Overigens, was vader al in gesprek met zijn werkgever en kon zijn werk wat meer aanpassen aan de schooltijden van de kinderen. In de week dat de kinderen bij moeder waren, kon vader wat meer gaan werken om zo wat uren te compenseren.

Hoe is het afgelopen?

In het zorgplan zijn uiteindelijk hele goede afspraken gemaakt, waarbij beide ouders “eerste aanspreekpunt” zijn, voor als een ouder toch een keer opvang nodig heeft voor de kinderen. Over 3 maanden gaan we alles nog een keertje evalueren en daar waar wenselijk aanpassen. Maar het fundament staat, waarbij vooral de beide dochters hebben laten weten, heeeel blij te zijn met deze zorgverdeling. En daar doen we het als ouders na scheiding toch voor?

En ik?

 Ik ben heel trots op beide ouders en heel blij voor de kinderen 😊

Moraal van het verhaal

 Ouders, geloof vooral in je “eigen kracht” die je hebt als rol in het leven van je kinderen. Kinderen zijn niet te koop, weten goed wat ze willen en hebben jullie beide nodig! Wel blijft structuur en duidelijkheid altijd een voorwaarde voor rust en veiligheid.