Scheiden en goede voornemens om als ouders écht de belangen van de kinderen op nummer 1 te zetten!

Het jaar 2018 begint nu net, maar helaas zijn de eerste periode na de feestdagen en de zomervakanties de drukste perioden voor mediators en advocaten omdat dan veel (echt)paren niet langer meer als “stel” verder zullen gaan.

Dit betekent dus ook dat helaas weer veel kinderen de gevolgen van de scheiding van hun ouders zullen ondervinden; twee huizen, eventueel kennis maken met nieuwe partners van ouders, soms zelfs een verhuizing naar een  andere omgeving met als gevolg een nieuwe school, e.d..

Of dit al niet genoeg impact heeft op het leven van het kind, maken de gevolgen van ouders die hun eigen belangen vooropstellen en dus geen rekening houden met de gevoelens van de kinderen en ruzie maken om en over de kinderen, het nog eens dubbel zo erg!

Wat ik helaas nogal eens zie dat ouders dénken dat ze de belangen van de kinderen voorop stellen, maar vooral de kinderen “inzetten” in hun eigen emotionele strijd. Is dit bewust? Nee, dat denk ik zeker niet altijd, maar ook als ze er op gewezen worden merk ik dat ouders wel allerlei legitieme redenen verzinnen, waarom zij vinden dat het toch echt wel verantwoord is om de kinderen deelgenoot te maken van veelgehoorde frustraties van één van de ouders. Hieronder som ik er een aantal op die ik in de afgelopen periode helaas weer veelvuldig heb gehoord.

• De kinderen hebben er recht op om te weten dat hun moeder een nieuwe vriend heeft. Weten ze ook meteen wie moeder belangrijker vindt! (in dit geval vond moeder het nog te vroeg om dit aan de kinderen te vertellen, maar vader had iemand moeder laten “volgen” tijdens de tijden dat moeder niet de zorg voor de kinderen had en was er dus al eerder achter gekomen.)
• Dat vader niet genoeg geld heeft om fatsoenlijke kinderalimentatie te kunnen betalen komt omdat hij geen verantwoordelijkheid neemt door te zorgen dat hij een beter betaalde baan krijgt (een functie die de vader al 13 jaar heeft).
• De kinderen willen de nieuwe vriendin van vader helemaal niet zien, zelfs niet nadat we al 1 jaar gescheiden zijn. Ze vinden het heel zielig voor mij als moeder en dat snap ik. Ik ga ze zeker niet vertellen dat ik er geen moeite mee heb. Ik vind het verschrikkelijk dat de kinderen thuis zouden komen met verhalen over “hoe leuk en gezellig die nieuwe vriendin wel niet is!” (moeder vergeet dat de kinderen “meegezogen” worden in het verdriet van een ex-partner)
• De nieuwe vriendin van vader, die de kinderen inmiddels al ruim een jaar kennen, mag echt niet alleen met de kinderen blijven als vader er even, dus niet structureel, niet kan zijn. Zelfs als de kinderen haar erg aardig vinden en dit helemaal niet erg vinden. En zij mag al helemaal geen zorgtaken op zich nemen (eten klaarmaken, van school halen, etc.). Als vader dit niet zelf kan doen, dan blijven de kinderen bij mij. Ik ben immers de andere ouder! (De moeder gaat hierin voorbij aan het feit dat er uiteindelijk ook weer een “nieuwe situatie” en geen nieuw gezin ontstaat waarin zullen zorgtaken niet alleen door eventuele nieuwe partners, maar soms ook door opa’s en oma’s worden overgenomen als het even niet anders kan. Dit is het gevolg van het feit dat je als alleenstaande ouder soms wel gebruik moet maken van een (sociaal) vangnet na de scheiding om aan al je (werk)verplichtingen te kunnen voldoen.
• Ik kan mijn verdriet over de scheiding niet verbergen en dat de kinderen dit zielig vinden voor mij, begrijp ik. Het is namelijk ook zielig voor mij! Als hierdoor de kinderen achter mij staan, vind ik dit alleen maar logisch. Dan had vader maar beter na moeten denken voordat hij besloot zijn gezin in de steek te laten (moeder vergeet dat hij niet scheidt van de kinderen, maar alleen van zijn partner).

Helaas kan ik zo nog wel even doorgaan. Als ervaringsdeskundige weet ik dat bovengenoemde gebeurtenissen en uitspraken inherent zijn aan het rouwproces waarin je kunt zitten als ex partner van. Dit neemt echter niet weg dat bovenstaande gebeurtenissen/uitspraken echt niet kunnen en dat hiervoor, in mijn beleving geen enkele legitieme reden bestaat. Het enige wat je bereikt is dat je op de korte termijn wellicht een “bondje” met je kinderen kunt vormen, maar weet dat dit op de langere termijn alleen maar “schade” oplevert en het excuus van “dit is echt de schuld van de andere ouder” NOOIT zal opgaan. Uiteindelijk ben je altijd ZELF verantwoordelijk voor je eigen doen en laten als ouder!

Dus wellicht is een goed voornemen voor alle ouders die in 2018 en volgende jaren gaan scheiden.

Als je echt van je kinderen houdt, zet je zelf dan op de tweede plaats en dit kan betekenen dat je soms heel hard op je tong moet bijten, een boksbal moet aanschaffen om je frustraties op af te reageren of wellicht de allerbeste oplossing in te zetten; maak gebruikt van mensen in je directe omgeving of een deskundige met wie je heel goed kunt praten om op deze manier op een hele verantwoorde en volwassen manier je kinderen buiten de “vuurlinie” te houden. En frustraties alleen met de ex-partner te bespreken en niet met de kinderen.

Ik hoop voor alle kinderen van Nederland van ouders die gescheiden zijn vóór en na 2018 dat jullie als ouders dit te harte gaan nemen.

Hartelijke groet,

Inge Bosveld (mediator in Doetinchem, Apeldoorn, Nijmegen, Ede, Zutphen en natuurlijk Arnhem, en mede-eigenaar van Bosveld Scheidingsbemiddeling)

www.scheidendoejesamen.nl of telefoonnummer: 085-4010839