Co-ouderschap na scheiding; het blijft een woord dat nog steeds niet goed begrepen wordt.

Ik weet echt niet hoe het komt, maar onze praktijk bestaat al vanaf 2005 en tot op de dag van vandaag hebben veel mensen nog steeds een “vreemd” beeld bij het woord co-ouderschap. Als ware dat je bij een co-ouderschap andere rechten en/of verplichtingen zou hebben.

Wat wordt gezien als co-ouderschap?

Na een echtscheiding praat je over een co-ouderschap als beide ouders een (nagenoeg) gelijke zorgverdeling hebben. Dit betekent dat minimaal iedere ouder 3 volledige dagen de zorg heeft over de kinderen in één week.

Welke misverstanden horen wij nog steeds heel vaak binnen onze eigen scheidingspraktijk?

Nog heel vaak hoor ik één van de ouders zeggen dat er echt geen sprake kan zijn van een co-ouderschap omdat

• er dan gedacht wordt dat je dan niet meer hoeft te overleggen met de andere ouder, als de kinderen niet op hetzelfde adres staan ingeschreven;
• de andere ouder dan zomaar met de kinderen kan gaan verhuizen;
• je bij geen co-ouderschap meer zeggenschap hebt over de kinderen.

Voor veel ouders voelt een co-ouderschap dan ook heel bedreigend aan, hetgeen begrijpelijk is als je ervan uit gaat dat de bovenstaande beweringen juist zijn.

Ik zou het haast willen schreeuwen: “Bovenstaande beweringen kloppen echt niet”.

Het woord co-ouderschap zegt totaal niets over de rechten en plichten die je als ouders hebt ten opzichte van je (minderjarige) kinderen. Ook als de zorgverdeling dus niet (nagenoeg) gelijk is, moeten alle belangrijke beslissingen gezamenlijk genomen worden en heb je een (wettelijke) informatieplicht naar de andere ouder, domweg omdat je ook na de echtscheiding gezamenlijk gezag blijft behouden.

Het neemt natuurlijk niet weg, dat als je als ouders zijnde totaal niet meer of moeilijk met elkaar kan praten en je een co-ouderschap wil, het wel wenselijk is dat de communicatie soepeler verloopt. Dit domweg omdat je meer over de dagelijkse regeltjes (met name de regels van door de week) met elkaar moet afstemmen (bv. Bedtijd op schooldagen, het halen en brengen van de kinderen naar sport, etc.). Vooral als er wijzigingen zijn, dan wel omstandigheden zijn, die leiden tot aanpassing van de dagelijkse routine (bv. Het sporten loopt uit, een kind heeft de tijd vergeten bij het buiten spelen en onbereikbaar is, een bezoek aan huisarts/specialist wat uitloopt, etc, waardoor de overdracht niet volgens schema verloopt). Dit speelt natuurlijk veel minder als de kinderen maar één weekend in de veertien dagen naar één van de ouders gaan.

Maar is dat dan een reden om maar geen co-ouderschap aan te gaan?

Ik mag toch hopen van niet. Als je de kinderen vanwege jullie slechte communicatie met elkaar niet gunt om beiden ouders (nagenoeg) even veel te zien, dan gaat er volgens mij iets goed mis. Het lijkt mij dat je als ouders er dan toch echt veel verstandiger aan doet, dat je dit probleem samen met elkaar oplost. Dit uit respect voor jullie kinderen en het getuigt van volwassen gedrag, hetgeen ook door de kinderen wordt gezien. Laat de kinderen dan ook niet de dupe zijn van de wijze waarop jullie (niet) met elkaar communiceren.

Geen alimentatieverplichting bij een co-ouderschap

Een ander misverstand is dat, als er sprake is van een co-ouderschap, er dan geen kinderalimentatie hoeft te worden voldaan. De reden zou zijn dat ieder voor de helft van de tijd de kinderen heeft en dus ook ieders voor de helft van de tijd de kosten heeft. Dit laatste is op zich wel correct maar dat zegt niets over wie deze kosten moet voldoen.

Als voorbeeld geef ik altijd iemand die wel een inkomen heeft en de ander die geen inkomen heeft. De kinderen zijn gewent aan een bepaalde levensstandaard. De doelstelling is (ook volgens de normen) dat deze levensstandaard gehandhaafd blijft. Dat willen de meeste ouders ook. De kinderen moeten zo min mogelijk last hebben van de scheiding.

Dus als er per maand een bedrag nodig is van stel 500 euro voor zorg van de kinderen dan ga je eerst bekijken wie van de ouders hoeveel dient bij de te dragen aan deze 500 euro. Als je geen of nagenoeg geen inkomen hebt kun je ook maar beperkt bijdragen. De verhouding zal dan ook al snel liggen op 450 euro voor de in casu verdienende ouder en 50 euro voor de ouder die geen inkomen heeft.

Vervolgens ga je die 500 euro pas verdelen om krijgt een ieder een deel voor de dagelijkse zorg. Bij een gelijke zorg zal dit 175 euro zijn. De ouder die maar 50 euro kan bijdragen komt dan ook 125 euro te kort. Dat deel komt dan van de andere ouder. Ook het deel wat nodig is voor de algemene kosten komt hier geheel van de verdienende ouder.

Of te wel er is dus ook bij een co-ouderschap een alimentatieverplichting. Laat goed uitrekenen wat dit in jullie specifieke situatie is. Wij kunnen jullie hierbij helpen.  

Fiscale voordelen bij gelijke zorg en het hebben van meer dan één kind

Hoewel dit natuurlijk niet als basis dient voor een co-ouderschap kan een co-ouderschap ook financieel erg interessant zijn. Dit heeft te maken met de fiscale voordelen in de vorm van een heffingskorting (beiden recht op de combinatiekorting bij kinderen jonger dan 12 jaar) en de toeslagen.

Als er tenminste twee kinderen zijn, dan kan iedere alleenstaande ouder (die dus niet duurzaam samenwoont met een nieuwe partner op één adres, dan wel getrouwd is of een geregistreerd partnerschap is aangegaan) vaak via de belastingdienst extra toeslagen aanvragen (uiteraard ook onder bepaalde voorwaarden). Deze toeslagen kunnen behoorlijk wat extra geld opleveren per maand.

Dit is tevens het enige verschil ten opzichte van een zorgverdeling die je geen co-ouderschap noemt (dus de zorgverdeling is minder dan 3 dagen per week, bij een ouders)

Ik hoop echt dat dit bijdraagt om meer duidelijkheid te geven over co-ouderschap want na zoveel jaren moeten we toch echt eens af van deze vreemde beeldvorming over co-ouderschap.

Een hartelijke groet van,
Inge Bosveld, mediation in Apeldoorn, Doetinchem, Nijmegen, Ede, Zutphen en natuurlijk Arnhem, en mede-eigenaar van Bosveld Scheidingsbemiddeling